De puzzelstukjes vallen samen: Connecting the dots!

In 2018 ging ik na een fase waarin ik steeds vaker ook alleen in een vakantiehuisje zat, écht op mezelf wonen na een relatie van ongeveer een halve eeuw. Ik schreef een boek dat vooral een terugblik op mijn leven en mijn relatie van bijna een halve eeuw is. Het huwelijk moest uiteindelijk toch ontbonden moest worden, omdat ‘latten’ niet bracht wat ik er van hoopte. Dat boek kwam uit in november 2018. Ik sprak toen al meer dan 25 jaar op uitvaarten; eerst als vrijwilliger via de Humanistische Uitvaartbegeleiding; daarna als onderdeel van mijn eigen bedrijf “The circle of life”. Ik merkte steeds vaker dat mensen de regie willen houden over hun leven, tot het einde. Dat betekent dat er voor het overlijden (bv. na een slecht-nieuws-gesprek) een gesprek is over de wensen; al werkend komt er vaak meer op tafel en zo ontstond het besef: “dit is een vorm van levenseindecoaching – daar wil ik in mijn laatste werkzame fase wel meer mee”.

Op 17 december 2018 kreeg ik opeens de ingeving om een Levenseindegids te gaan schrijven en daarmee naar buiten te treden middels een vorm van training of scholing; als een soort download van boven kwamen er flarden door. Ik postte dit plan aan het begin van de middag op Facebook. Een paar uur later belde mijn broer, om te vertellen dat hij onze  moeder had gevonden; ze was gevallen, niet meer bij kennis en werd naar het ziekenhuis gebracht. Ze is nooit meer bij geweest; op 26 december overleed ze en op 31 december, de laatste dag van het turbulente 2018, werd ze begraven. Je krijgt het niet verzonnen om een levenseindegids te bedenken op de dag dat je eigen moeder begint aan haar levenseinde. Toch klopt het juist allemaal voor mij en voel ik me geleid.

In 2020 werd ons huwelijk officieel ontbonden. We woonden toen al drie jaar apart van elkaar. Het was de tijd van corona. Iedereen werd meer dan ooit op zichzelf teruggeworpen. Ik ontmoette in die tijd iemand die ik eigenlijk maar korte tijd fysiek in mijn leven heb gehad en dan vooral op 1,5 meter afstand. Maar wat hij in mij teweeg brengt, is met geen pen te beschrijven. Het zet mijn totale wereldbeeld op de kop. Onbedoeld en onbewust. Ik wilde mijn verhaal opnieuw toevertrouwen aan iets en kies voor de laptop in plaats van de pen.  Dat leidde er vanaf 2020 toe dat ik naast trainer en spreker bij uitvaarten vooral schrijver werd. In een soort dagboekvorm probeerde ik weer grip te krijgen op mijn leven en inzicht in de enorme processen waarin ik geduwd werd. Nog niet wetend waar dat toe ging leiden, schreef ik bijna dagelijks en deed ik veel research. Inmiddels zijn we vier jaar en 1500 dagboekachtige bladzijden verder.

Deze ingewikkelde puzzel van een vlinder staat symbool voor mijn processen!

Het werd een kwestie van ‘Connecting the dots’! De puzzelstukjes vielen steeds meer samen. Al een aantal jaren mocht ik met een regelmaat een  RE-training voor Levenseindedoula’s geven. In 2023 voel het kwartje: naast Levenseindedoula’s wilde ik Souldoula’s gaan trainen. Mijn eigen transformatieprocessen blijken niet uniek, maar behoorlijk universeel. Steeds vaker kwam er een wat verwarde of zoekende Tweelingziel of Twin Flame op mijn pad, met een hulpvraag. Ik bedacht eind 2023 een nieuwe richting, maar het Universum liet me fijntjes weten dat ik hier wel erg mijn eigen richting ging bepalen. Stagnatie op zo ongeveer alle levensterreinen. Nagenoeg alles viel ook stil, geen enkele aanmelding meer.  Het werd tijd voor nog diepere contemplatie en me terugtrekken in alle stilte. Maanden heb ik gezeten in mijn huisje aan de IJssel. Met heel veel hoogwater.

Ik heb hard gewerkt in 2024. Als ik denk dat ik in grote lijnen  klaar ben, gebeurt het meest erge wat ik ooit heb meegemaakt. Gijs, het jongste kindje van mijn zoon en schoondochter uit Apeldoorn, overlijdt heel plotseling in oktober. Hij is precies 3 jaar en 3 maanden als we hem na een prachtig en liefdevolle afscheidsdienst naar zijn laatste rustplaats brengen. Op alle foto’s staat hij lachend met zijn blozende wangetjes. Het was zo’n mooi, stralend mannetje; zo lief. Als ik een keer tijdens een oppasdag wat rillerig ben en een bedje om de bank maak voor mezelf, komt hij me voortdurend instoppen en knuffels en kusjes brengen bijvoorbeeld. Dat hij met zijn engelachtige koppie met blonde krulletjes de harten van velen heeft geraakt wordt in die tijd meer dan ooit duidelijk. Gijs heeft in die korte tijd op aarde enorm veel liefdespijlen afgeschoten als een soort Cupido. Engel van liefde; nu een sterretje aan de hemel, volgens zijn broertje.

Ik ben, net als velen gebroken en mijn vertrouwen in alles krijgt een grote deuk. Ondanks ondragelijk veel verdriet besluit ik op Wereldlichtjes 2024 toch mijn werk weer te hervatten; heb ik niet meer dan ooit zelf ervaren hoe belangrijk het is om de dood bespreekbaar te maken? Ben ik niet meer dan ooit in diepe transformatieprocessen geknald?? Ben ik niet meer dan ooit op zoek naar de zin van alles???

De puzzelstukjes vielen samen, maar deze bom brengt een enorm groot gat aan in alles. De zinloze “Waaromvraag” popt voortdurend op eind 2024.

Wil je iets meer weten van mijn levensverhaal, dan kun je je  aanmelden voor de nieuwsbrief. Je krijgt dan een E-book van ruim 70 bladzijden waarin ik nog meer tipjes van de sluier licht.