Relatiedynamieken……

Relatiedynamieken: kwestie van botsende persoonlijkheden of is het groter dan dat?

Een hele lange post over relaties. Even voor de duidelijkheid: waar gesproken wordt over ‘de man’ en ‘de vrouw’ wordt bedoeld ‘de mannelijke of vrouwelijke energie’. Die dragen we allemaal in ons. Een vrouw kan heel veel mannelijke energie hebben en gedrag vertonen dat over het algemeen toegeschreven wordt aan de man. En andersom natuurlijk.

Het wordt voor mij steeds duidelijker dat het Twinproces een sterke uitvergroting is van wat in veel ‘gewone’ relaties ook vaak speelt. Ik heb daarover geschreven in mijn eerste boek “Met het hoofd in de wolken en de voeten in de klei” en schrijf over het twinproces in de daarop volgende boeken. Door de intensiteit van de herkenning op zielsniveau, wordt deze connectie vaak als heftig ervaren. Iemand die je ontmoet voelt ogenblikkelijk als ontzettend vertrouwd. Een Twinontmoeting kan net als bv. een Bijna Dood Ervaring of een ander breekpunt een katalysator zijn voor (spirituele) bewustwording, die kan leiden tot diepe innerlijke inzichten, het loslaten van oude patronen en daardoor leiden tot pittige transformatie. Het helpt mij om inkijkjes te krijgen vanuit het mannelijk collectief. In het Twingebeuren zijn het vooral vrouwen, die hun verhaal en ervaringen delen, maar gelukkig komen er steeds meer mannen uit hun holletje, uit de kast. Eentje is bv. Connor Homan (zie video hieronder).

Iedere relatie is natuurlijk weer anders, maar veel mensen herkennen zich ook in bepaalde patronen. Dat er veel herkenning gevonden wordt in mijn ooit uitgegeven eerste boek, dat nu in aangepaste vorm onderdeel is van een grotere boekenserie, bevestigt dat voor mij. Dat heb ik inmiddels al heel vaak als reactie teruggekregen. In een ‘gewone’ relatie slaat de man vaak dicht, geeft het gesprek snel een andere wending, maakt een ongepast grapje of verwijt of hij gaat letterlijk de kamer of het huis uit, als het te dichtbij komt, het gesprek onaangenaam of te pijnlijk wordt. Een kleine woordenwisseling kan zo ontaarden in een pijnlijke strijd, een gevoel van afwijzing, ontkenning. Als alles neutraal blijft, gaat het prima, maar geklaag, irritatie, boosheid, machteloosheid of misschien wel woede, die van heel ver komt (ancient, collectief, voorouderlijk), zelfs niet als deze niet direct persoonlijk gericht is, geeft olie op het vuur dat ontbrand. Daar heeft meneer geen zin in….

Het lijkt alsof hij de wijste is en het conflict uit de weg gaat, maar het is vaak puur vermijding uit angst voor wat er kan komen. Hij kan zichzelf vertellen dat hij de ander en zichzelf beschermt, kiest voor vrede i.p.v..ruzie, maar de ander voelt het vaak als afwijzing van zichzelf. Voelt zich niet gehoord, niet de moeite waard. Vrijheid en verbondenheid botsen. Maar je hoeft en kunt die delen van jezelf niet te verbergen, weg te stoppen, alleen omdat een ander er niet zo goed mee om kan gaan. Liever authentiek jezelf zijn dan aangepast het leven leiden zoals een ander van je verwacht. Liever terug naar je ware essentie! Maar voor het zover was en ik de liefde die ik zocht bij een ander, kon vinden in mezelf, moest er nog heel wat gebeuren! Moesten er nog vele lessen worden geleerd. Eentje daarvan is dat je in het leven pijn niet kunt vermijden. Iets of iemand kan je plotseling ontvallen, met diep rauw verdriet tot gevolg. Met pijn waar je dwars doorheen moet, waar je mee moet gaan zitten. O.a. daarover schrijf ik in mijn boeken.

Een Twin blokkeert nog veel meer en rent vaak heel hard weg, zodra iets uitgesproken of zelfs maar gesuggereerd wordt, zeker aangaande de liefde, die zo duidelijk voelbaar is. Zonder iets te zeggen, uit te leggen of zijn emoties te tonen, zelfs zonder fatsoenlijk afscheid te nemen, terwijl je het samen zo leuk had, verdwijnt hij uit je leven. Hij gaat door met zijn leven alsof het niet gebeurd is. Niet omdat hij niet van je houdt, maar omdat hij geen idee heeft hoe hij om moet gaan met zoveel emoties en omdat houden van, zeker op zo’n diep niveau, betekent dat hij zijn wonden moet aankijken, oude overtuigingen, karma en ook die diepe, collectieve angst voor vrouwen en liefde. In vorige relaties of zelfs vorige levens is er veel liefdespijn opgedaan, waardoor zijn hart afgesloten is. Dat weer openen vraagt veel, o.a. een meer emotionele versie van hemzelf. Dan moet zijn beschermende masker af. Dat voelt als een risico nemen. En ook daar heeft hij niet zoveel zin in….. Tenminste, dat denken we.

De ontmoeting met je Twin zet van alles in gang. In sneltreinvaart ga je door oude en nieuwe levenslessen. Deze connectie ontmanteld ieder onware en valse overtuiging, zodat uiteindelijk de werkelijke waarheid over kan blijven: dat ook zijn ziel op zoek is naar meer. Hij kiest afstand en die oorverdovende stilte, want dat voelt veilig. Vaak speelt de angst voor afwijzing mee of de angst om je onafhankelijkheid te verliezen. Bindingsangst en verlatingsangst liggen dicht naast elkaar. Stilte is geen afwezigheid, maar een overlevingstactiek. Jezelf verbergen achter een muurtje of een masker voelt veilig. Ooit geleerd in de kindertijd of in een eerdere relatie, waar veel pijn en afwijzing werd gevoeld. Ironisch genoeg wordt vaak de angst voor verbinding gedreven juist door het diepgaand verlangen ernaar. Vaak is een diepgaande, stimulerende, gelijkwaardige partner onbewust gemanifesteerd, maar op het moment dat diepe liefde werkelijk op je pad komt, wordt je getest: Kun je dit aan? Ben je er echt klaar voor?

De storm in zijn hart is niet zichtbaar en energetisch blijft hij voelbaar. Dat is fijn en verwarrend tegelijkertijd. Dat maakt deze connectie, die we geen relatie noemen, omdat het zo anders en eigenlijk zoveel meer is, zo intens, zo pijnlijk, zo onbegrijpelijk voor anderen. Je zult geregeld goedbedoeld horen: “Laat toch gaan die man. Hij wil je gewoon niet. Dat is nu toch wel duidelijk, na al die tijd? Ga daten! Geen hand vol leuke mannen, maar een land vol……..” Tsja, dat zou kunnen…..

In deze wereld worden jongens getraind, thuis, maar ook op school en andere plekken, om te verbergen wat er in hen omgaat, wat pijn doet, om emoties te onderdrukken en sterk zijn te zien als een pantser, dat hem beschermd. Hij reikt niet uit voor hulp; hij vindt dat hij het zelf moet kunnen. Zijn leven is gericht op controle houden en als hij voelt dat hij grip verliest, is dat doodeng. We lachen altijd als we horen dat een man de weg niet wil vragen, terwijl duidelijk is dat hij is verdwaald, maar dit is een grappige anekdote die aangeeft wat er speelt. Hij wil de touwtjes in handen houden, zeker waar het gaat om zijn eigen leven. Als iemand dan door je maskers heen kijkt, is dat doodeng. Het is hem niet geleerd om te voelen, alleen maar om te fixen. Hij maakt iets voor je, doet iets in ‘jouw’ huishouden, koopt iets voor je of geeft zijn lichaam via sex, liever dan een gesprek over zijn gevoelens. En vrouwen willen nou juist dat laatste zo graag….. En daar gaat het dus zo vaak mis! Zijn gebrek aan woorden komt niet omdat het hem niet raakt; het raakt hem juist teveel. Het overweldigt hem. Dus rent hij weg, want blijven betekent breken. En daar is hij nog niet klaar voor. Vaak zijn beiden nog niet klaar! Angst, trots, ego, zelfsabotage, steeds weer in dezelfde rondjes blijven denken en handelen staan vaak nog in de weg. De wereld draait volledig als dat omgezet kan worden naar dankbaarheid, vergeving, acceptatie, vertrouwen, thuiskomen bij jezelf, innerlijke vrede, neutrale energie, etc….. Dat is waar de reis om gaat! Gezonde mannelijkheid/vrouwelijkheid vraagt skills die niet vanzelf zijn aangeleerd. En tot die tijd is het beter om geen contact te hebben, want dat kost alleen maar energie en geeft grote kans op miscommunicatie vanuit de ego’s. Die tijd en energie kun je beter investeren in jezelf en gebruiken om jouw grotere doelen neer te zetten in de wereld!

De stilte die jij zo erg vindt, voelt voor hem misschien nog wel meer als een gevangenis. Hij draagt zelf de sleutel van de celdeur, die hij dus ‘gewoon’ kan openen, maar hij breekt in plaats daarvan zijn eigen hart. Er ontstaat een gevecht tussen zijn ego en zijn ziel en dat kan een hele tijd duren. Als hij zich terugtrekt in stilte, betekent dat niet dat hij niet voelt, maar hij heeft er nog geen woorden voor of nog niet de moed om zich uit te spreken. Het is intens en voelt riskant. Hij was er niet op uit om jou binnen te laten in zijn leven, maar je kwam als een donderslag bij heldere hemel. Het verwart en overdondert hem vooral nog. Je gedachten, gevoelens, overtuigingen, de verhalen die jij jezelf vertelt, bepalen je vibratie en daarmee je wereld. En wat betekent dat als je jezelf vertelt dat zichtbaar zijn ook gevaarlijk kan zijn? Dat gevoelens pijnlijk zijn? Dat je kwetsbaar uitspreken in het verleden vooral leidde tot ellende? Wat er nu ontwaakt is wat hij gezworen heeft niet meer binnen te laten: zijn zachte, kwetsbare kant. Pure liefde, die niet vraagt, eist, maar simpelweg bestaat, is hij niet gewend. Hij is geconditioneerd voor de drie P’s. Nee, niet patat, pizza en pannenkoeken… maar: to prosper, provide, protect, but not to feel!

Stilstaan(d) in stilte is uiteindelijk ook de plek waar hij zijn eigen ziel hoort spreken, jouw naam fluistert, waar jij de spiegel bent die hem voorhoudt wat hij zou kunnen zijn, als hij ophoudt zich te verbergen, terwijl zijn ego hem aanzet om te blijven zitten waar hij al die tijd relatief comfortabel zat en jou ‘gewoon’ vergeet. Zodra hij luistert naar de roep van die ziel, zal alles veranderen en juist dat is angstaanjagend. Too good to be true!!? Am I enough as I am? Het boek slaat hij liever dicht, zoals hij altijd deed. Maar dit keer lukt dat niet zomaar……. Hij voelt haar steeds meer in plaats van minder in de tijd die verstrijkt in stilte.

Onder de stilte, onder de weerstand en ontkenning in die man, zit een klein jongetje, met een hart dat zich niet veilig genoeg voelt om open te breken. Het heeft weinig met jou te maken, maar is een innerlijke oorlog tussen hoofd en hart, tussen zijn hart en zijn programmering. Zo is hij opgevoed of anders zijn het wel oude patronen en systemen die meespelen. De ontmoeting triggert van alles. Het kan heftige, sterk wisselende emoties veroorzaken, een plotseling ongecontroleerd schudden van het lijf. Doodeng natuurlijk voor iemand die graag uitstraalt dat hij alles onder controle heeft. De paradox is dat het eindelijk veilig is om te voelen wat zo lang onderdrukt is. Hij hoopt dat jij begrijpt wat hij niet kan zeggen en waarom hij wegloopt als hij teveel werkelijke intimiteit of pijn voelt. Diepe liefde voelt helend, maar tegelijkertijd beangstigend. Zijn innerlijke kind werd geprezen als hij sterk was, maar niet altijd gekoesterd als hij brak. Jongetjes huilen niet, toch? Daardoor leerde hij dat emoties gevaarlijk zijn en je kwetsbaar wordt als je die uit. En de kracht van kwetsbaarheid kent hij niet direct. Die leer je pas kennen door het te ervaren, zoals met veel dingen nu eenmaal zo is.

Als hij zijn andere helft ontmoet, die dwars door hem heenkijkt, komt er iets heel ouds naar boven; iets niet alleen van hemzelf, maar soms zelfs uit voorouderlijke lijnen, oude aangeleerde patronen en denkwijzen. Er wordt van hem gevraagd om een dieper inkijkje in zijn ziel te mogen krijgen, maar hij voelde zich nooit safe genoeg om dat te doen. Hij trekt zich terug in zichzelf, hij saboteert daarmee de verbinding; niet omdat hij niet voelt, maar omdat hij te veel voelt en niet weet hoe daar mee om te gaan. Na een moment van intimiteit, kan er zomaar opeens een grote afstand voelbaar zijn. En hij weet vaak niet eens dat hij het doet en al helemaal niet waarom………

Iedere situatie is weer anders, maar vaak is het iemand die eigenlijk zelfverzekerd en krachtig is, zeer gerespecteerd wordt in zijn (werk-) omgeving en zijn mannetje normaal gesproken wel staat. Een door veel vrouwen aanbeden, begeerlijk exemplaar. Soms zelfs een echt mooie man, omringd door mooie vrouwen. Gedreven door beauty, de buitenkant. Maar met jou wordt er op een ander niveau iets aangeraakt. Je raakt zijn hart, maar ook zijn mind en juist dat kent hij niet. Hij heeft altijd lief gehad vanuit de lagere chakra’s. En nu wordt er iets anders getriggerd. Dit kent hij niet! Hier verliest hij de controle en daarmee zichzelf, denkt hij. Hoe meer jij je liefde toont, hoe hoger de muur die hij optrekt. Dat vraagt een andere benadering. Daarom krijgen mensen in Twin Flameprocessen de tip om niet te chasen, maar te detachen. Loslaten in liefde. In vol vertrouwen doorgaan, wetend dat er achter de schermen van alles gebeurt. De ontmoeting plant zaadjes, die het levenslicht mogen gaan zien. Soms geef je elkaar zelfs letterlijk weer het licht, breng je iemand op afstand tot leven. Tot leven van zijn of haar volle potentie. Maar daarvoor moet eerst diep gegaan worden. De beruchte ‘Dark Nights of the Soul’ horen er ook bij….

In dit proces wordt, zoals bij meerdere dingen die je graag wilt manifesteren, gevraagd om vertrouwen te hebben en te houden zonder fysiek bewijs. Die ander is weliswaar niet zichtbaar in jouw fysieke wereld, maar jij ‘weet’ dat er achter de schermen van alles gaande is en groeit. Als je zaadjes plant in je tuin, moet je ook vertrouwen dat het opkomt op het juiste moment. Als je dan steeds die zaadjes weer opgraaft om te zien of er al schot in zit, zal dat het groeiproces eerder belemmeren dan stimuleren….. Je mag het overgeven aan iets dat groter is dan jijzelf…. aan de natuur, aan divine…..

Het bijzondere en tegelijkertijd het complexe is dat het vaak lijkt op een individuele strijd met een koppige man, die niet wil buigen voor de liefde, maar eigenlijk is er sprake van een collectieve strijd, die al eeuwen duurt. Die liefde met je Twin, met wie je een ziel, je chakrasysteem en DNA deelt, is vooral een vaak onmiddellijke diepe herkenning op zielsniveau. Twins hebben telepatisch en energetisch een diepe band, die vooral loopt via het hart. Maar de mannelijke energie heeft vaak, zeker in het begin, een geblokkeerd hartchakra. En werkelijk vrij en vanuit liefde kunnen leven, begint in het geopende hart. Soms is dat hartchakra in eerdere relaties afgesloten gebleven en stond iemand zichzelf niet echt toe om zich volledig te geven. Dan kan de ontmoeting met de Twin juist hier de trigger vormen en dat voelt als een groot risico en tegelijkertijd als een kans om eindelijk lief te hebben op een diep niveau. De krachtige energie uitwisseling en alles wat dat oproept, maakt vooral de mannelijke energie geregeld nerveus. Zeker als hij voelt dat de ander niet meer zo achter hem aanholt, niet meer zo onder de indruk is van alles en haar eigen leven leeft en gelukkig is, ook zonder hem, en hij degene is die mag bepalen wat de volgende zet wordt. Het enige wat zij van hem verwacht is dat hij eindelijk eens zijn ware zelf laat zien en wegkruipt vanachter dat masker en die muur. Zo moeilijk hoeft het niet te zijn, maar ja…Het geeft allemaal dubbele gevoelens….. Deze connectie is dan ook niet “for the faint hearted”.

Aan geblokkeerde chakra’s kun je zelf werken. Twins of niet! Twins delen het chakrasysteem, dus opschonen van blokkades kan zeer effectief zijn. Daarom ben ik zo blij met mijn nieuwe hartlabyrint!!! Daar mogen ook anderen werken aan hun chakra’s en met name hun hart en hoger hart. De onderste drie hoofdchakra’s (mannelijke energie/fysieke wereld) mogen via het hart in balans komen met de bovenste chakra’s (vrouwelijk/spiritueel). Hemel en aarde mogen (weer) verbonden worden. Als er oprecht vergeven is en de chakrablokkades niet al te heftig meer zijn, kun je ook nog een Adelaarsmeditatie aanvragen bij mij! Een bijzondere ervaring!

Mannen hebben geleerd om te dissociëren, te compartimeren, te fragmenteren, het te benaderen vanuit het hoofd, het intellect. Hij heeft geleerd dat mannelijkheid gelijk staat aan stoïcijns gedrag en dat kwetsbaar durven zijn een giga valkuil is. “Als iemand alle kanten van me ziet, word ik waarschijnlijk weer afgewezen, weer verlaten. Dan verlaat ik liever zelf het speelveld!” Tot er iemand op zijn pad komt, die met onvoorwaardelijke liefde, zachtheid, aanwezigheid op afstand, het jongetje in hem uitnodigt om zich niet langer te verstoppen en hem laat voelen dat hij liefde wel degelijk waard is; dan start zijn helingsproces en wordt hij gezien in wie hij werkelijk is en kan zijn hart langzaamaan openen. Maar het maakt hem ook heel nerveus en oncomfortabel.

Ook hij wil zich gedragen voelen, wil voelen dat hij liefde waard is en verdiend, zonder perfect te hoeven zijn. Dat hij goed genoeg is, dat hij niet teveel is, niet dat er alleen maar van hem gehouden wordt, als hij voldoet aan het één of ander, zoals hem wellicht vroeger is verteld. En hij merkt dat logica, alles willen plannen en leven volgens zijn ego hem niet werkelijk dienen, net zo min als blijven verdringen, vechten en vluchten, maar dat hij werkelijk mag luisteren naar de stem van zijn hart en ziel. Mag vertrouwen op zichzelf. Het is zoveel groter dan een liefde tussen twee mensen. De ontmoeting zet een zodanige verandering in gang, dat soms nog op latere leeftijd, al in de richting of zelfs na de pensioengerechtigde leeftijd een relatie wordt opgebroken na een halve eeuw of een complete shift in werk plaatsvindt. Meer in alingment met die werkelijke zielsmissies, met dat waarvoor ze hier op aarde zijn gekomen. Voor een nog groter doel, dat gericht is op groei, bewustzijnsontwikkeling, ascentie, transformatie. Voor het groter goed van de wereld, kosmisch, planetair, universeel. En dat vraagt heel veel inzet en tijd…. separatietijd, want dergelijke processen ‘moeten’ individueel doorworsteld en doorleefd worden. Separatie is preparatie…. maar de twin flamereis is echt iets anders dan een gezellige romantische relatie vol etentjes, rozen en andere liefdesbetuigingen…. Al blijf ik zelf dromen dat ook dat deel me nog eens toevalt binnenkort!

Het bijzondere is dus dat het geen individueel verhaal is. Het speelt wereldwijd. We zitten in een afrondende tijd. Kali Yuga, de eindtijd. Niet het eind van de wereld, maar het eind van een donker tijdperk, waar we oude overtuigingen en wat we krijgen aangereikt, zelf onderzoeken en zonodig omzetten in iets nieuws. Waarheid en eerlijkheid wordt belangrijker dan manipulatie en machtsspelletjes. We gaan weer luisteren naar ons innerlijk weten, onze innerlijke stem i.p.v. naar het nieuws, dat anderen ons voorschotelen. We gaan elkaar en onszelf anders benaderen. Dit is die nieuwe tijd, the New Age (the Age of Aquarius) en alleen wijzelf kunnen bepalen wanneer die start! Daar is geen datum voor. Die bepaal je zelf. Dat is niet iets buiten jou, maar IN jou.

Steeds meer mensen branden op, krijgen een burn out, ervaren een depressie of depressieve gevoelens, overwegen zelfs om uit het leven te stappen. Het leven lijkt een rat race, we ‘moeten’ steeds meer. De druk is enorm opgevoerd, maar mensen zijn geen machines! We zijn mens met alles wat erbij hoort. Emoties, gevoelens, verlangens, een menselijk lichaam met beperkingen etc. Als we dat toch eens gaan begrijpen!!! Als we daar toch eens aan mogen toegeven, naar gaan luisteren en leven. Dit besef overbrengen is één van de ambities van de souldoula!

De lat mag lager in plaats van steeds hoger gelegd te worden op alle fronten. Als we de stress die we opdoen in de buitenwereld en op ons werk, niet daar aanpakken maar meenemen naar huis, en inbrengen in onze relatie, zijn de rapen snel gaar! En dat dit momenteel minstens zoveel, zo niet meer, speelt onder vrouwen mag duidelijk zijn. De prijs van het mogen meedraaien in een op mannelijke energie gebaseerd systeem en de eigen -te hoge- lat. Vrouwen dragen zo mogelijk nog meer, trekken nog meer naar zich toe en voelen zich verantwoordelijk van alles en iedereen, als ze niet oppassen. Pleasen vaak meer dan goed voor ze is en raken gefrustreerd en uitgeput als het dan ook nog niet eens gezien of gewaardeerd wordt. Maar we doen het onszelf aan. En het blijft een valkuil, ook voor iemand die al decennia lang als levensmotto heeft: “Geef me de moed, om te veranderen, wat ik kan veranderen. Geef me de sereniteit om te aanvaarden, wat ik niet kan veranderen. Geef me de wijsheid om het onderscheid tussen beiden te zien”.

Ik heb sinds kort een gast in mijn tuinhuis. Hij ging weg in de middag en ik begreep dat hij in de avond terug zou komen. Ik ging na wat Volle Maanrituelen laat naar bed. Hij was er nog niet. Normaal sluit ik alles af. Nu liet ik de lamp bij de achterdeur branden, in de schuur en bij het gastenverblijf. Vanochtend ontdekte ik dat hij er niet was. “Zou er wat gebeurd zijn? Weten andere mensen wel dat zijn spullen hier staan? Het was wel zo fijn geweest, als hij dat even had gemeld. Dan had ik niet alle lampen laten branden….”

Onmiddellijk schoot ik in de moederrol bij een volwassen vent, die ik niet eens ken! En als ik hem ga vragen om zich in het vervolg af te melden, gaat hij het waarschijnlijk nog braaf doen ook. Pleasen doen we allemaal. We worden graag aardig gevonden en gewaardeerd om onze acties en gedrag. Maar daar ben ik niet bij gebaat. Hier wordt mij iets gespiegeld. Hij heeft me niet gevraagd om de lampen aan te laten en vindt het ook heus wel met een zaklampje op zijn telefoon! Ik moest hard lachen in mijn eentje, toen ik al snel de hardnekkige mechanismes en de oude patronen door kon prikken.

Dit is wat er ogenschijnlijk goedbedoeld, maar vaak terecht betuttelend en verstikkend gevoeld, gebeurd in de man–vrouw dynamiek. Wat als we dat gewoon met elkaar kunnen bespreken, zeker als partners of Twins. Jij spiegelt mij en in plaats van me aangevallen te voelen, keer ik naar binnen met de vraag: “Wat dit me wil zeggen? Wat mag ik er van leren?” Dank je voor deze reminder. Het brengt me weer diepere zelfkennis, groei.

Deze man in mijn gastenverblijf is mijn kind niet of mijn partner. En zelfs als hij dat wel was, hij is allang volwassen!!! En hij mag doen en laten wat hij wil. Jij kunt niets bepalen voor een ander. Soeverein, autonoom leven vraagt wat anders…. Mijn Twin zei het me in ons laatste appcontact en hij heeft gelijk…. dat vond ik toen direct al trouwens: ik kan en wil niets bepalen voor een ander, maar het blijft kennelijk een valkuil, een oud mechanisme dat doorbroken mag worden. Steeds weer dezelfde les. En het is ook dubbel hè, want veel mannen vinden het maar wat prettig als een vrouw in de regel en zorgmodus gaat. Het sociale leven reguleert, het huishouden bestiert, de verzorging van de kinderen grotendeels op zich neemt, de vakanties boekt, etc. Dat laten ze zich maar wat graag aanleunen, dat gaat prima, tot….

Een volwassen man wordt getriggerd in zijn kindstuk. En een volwassen vrouw in….nou, vul maar in! Oh my gosh, het blijven triggerpunten op mijn pad. Never ending? Maar ik ben blij dat ik het nu eerder doorzie en mezelf er op aan kan spreken. Maar niet in zelfverwijtende zin, zo van ” Heb je nou nog niks geleerd?” maar nu met compassie voor mezelf, met zelfliefde en een beetje humor! We zijn niet perfect, hoeven dat ook niet te worden, maar mogen wel werken aan de betere versie van onszelf. Met vallen, opstaan en weer doorgaan.

Connor leert ons dat vrouwen mogen leren om de man niet constant af te rekenen en aan te spreken op zijn gedrag en vermeende tekortkomingen. Hij is geen verbeterproject. We mogen stoppen met onszelf vertellen dat hij het niet kan en wil ‘handelen’. Liefde is geen test, maar een frequentie, een gedeelde vibratie, een bijzondere trilling. Liefde is geen vorm van bezit, waarbij jij mag bepalen hoe en met wie de ander zijn of haar tijd doorbrengt en het leven vult. Liefde is wel een werkwoord en vraagt aandacht en onderhoud. Liefde vraagt geen perfectie, maar aanwezigheid. Dat vertrouwen in zichzelf zal hij zelf moeten overwinnen. Dat inzicht dat hij goed genoeg is, heel en compleet, zal hij zelf moeten krijgen en dat kan soms openbreken via een opmerking, een liedje of een ander signaal.

Wat wij als de vrouwelijke energie, in dit proces de Divine Feminine genoemd (niet gender gerelateerd) is dichtbij onszelf blijven. Het is niet onze taak om de wonden te helen die anderen hebben gemaakt. Het is niet de bedoeling dat wij smachtend gaan wachten op zijn woorden “I love you”, maar we mogen er op vertrouwen dat onze ontmoeting, die ons van de sokken heeft geblazen, bij hem net zo veel of zelfs meer in gang heeft gezet, op hele diepe niveaus. Onze tijd, aandacht en energie mogen we stoppen in projecten en missies die mogen bijdragen aan een mooiere wereld. Met de ander in ons hart en je hoofd, want daar woont hij of zij en dat zal altijd zo blijven. Of er ooit een fysieke samensmelting plaatsvindt, dat mag je blijven hopen en verlangen, als dat jouw pad is, maar ondertussen ga je niet in de wachtstand daarop, maar gewoon door met je mooiste leven vorm geven. Voor jezelf, voor Moeder Aarde en het hoogste goed van de hele wereld.

Wat voor liefde geldt, geldt ook voor die felbegeerde union. Die kan alleen tot standkomen als je stopt met wegrennen, niet zozeer van een ander, maar van jezelf. Pas als beide zielen zijn thuisgekomen bij zichzelf, kunnen ze thuiskomen bij elkaar. En als beiden in contact komen met hun ziel en hun zielsmissies en daar naar gaan leven, kunnen er hele mooie dingen ontstaan. Niet alleen voor henzelf, maar voor een groter doel. Ze mogen uiteindelijk trots zijn op wat ze samen, maar ieder op eigen wijze, bereiken, tijdens die reis apart van elkaar. Dat was niet gelukt zonder de broodnodige maar soms confronterende separatietijd! Separatie is geen stagnatie, maar de initiatie en preparatie op iets groots. Het is geen eind, maar een nieuw begin. Net als Kali Yuga….

We kunnen een ander niet redden of beschermen, maar wel open blijven staan in onze waarheid, in pure liefde, zonder manipulatie. Door niet langer te chasen, te bedelen om zijn aandacht, maar in je eigen kracht te gaan staan en jezelf tot prioriteit te maken, doe je meer dan genoeg en wordt je wellicht de spiegel in het leven van anderen. Leven in overgave, als daad van moed, in overvloed, in vertrouwen in de ander, het proces en vooral jezelf! Door dit alles groeien ze beiden op een ongelofelijke manier. Je eigenwaarde verkrijg je niet door te doen, maar door je te herinneren wie je werkelijk bent. Het is het waard!

Ook veel vrouwen voelen vaak dat ze iets niet waard zijn. Dat ze hun liefde moeten verdienen. Ook zij dragen een verborgen klein mensje in zich. Je onwaardig voelen, kan zich uiten in terugtrekkend gedrag, in stilte en afstand, maar ook in een ongekend felle boosheid, in woede, of beschuldigingen. Daar waar de mannelijke energie op de vlucht gaat, kan de vrouwelijke energie dat beter uiten. We hebben het allemaal.in ons, maar vaak zie je dat mannen rennen, zeker waar vrouwen in hun ogen de emoties de vrije loop laten. Wegwezen…… want er is een diep wantrouwen naar dat vrouwelijk gedrag dat aangewakkerd wordt! Als emoties persoonlijk worden gevoeld, ontstaat er defensief gedrag. Maar het is vaak geen persoonlijke aanval. Je hoeft niks te fixen, alleen maar te luisteren en even in te voelen. Je mag even de container zijn, waarin geleegd mag worden. Je kunt de spaceholder zijn, de veilige haven, als je boven jezelf weet uit te stijgen. Een geboortedoula weet dat een barende vrouw zich in de ‘wanhoopstaat’ (als het hoofdje ‘staat)’, wat ongenuanceerd en boos kan gedragen, maar voelt zich niet persoonlijk aangevallen en dat vertelt ze ook de partner. Juist degenen die het meest dichtbij staan, voelen het meest veilig om je te laten gaan. Een willekeurige verpleegkundige krijgt die volle laag vaak niet. Het is eigenlijk een groot compliment als jij die wel krijgt. Een gebaar van diep vertrouwen dat jij het kunt handelen….maar kun je dat ook zo zien? Ben je krachtig en zelfbewust genoeg?

Hoe anders zou het kunnen gaan als partners hun armen zouden openen en gewoon zouden kunnen zeggen: “Raas maar even, lief! Huil maar even….Ik ben er voor je! En ik blijf, wat er ook gaande is in jou!” Dat is holding space! Dat is onvoorwaardelijke liefde! Die kan pas beginnen als we beginnen met het omarmen van onszelf, zoals we werkelijk zijn: imperfect, met alle schaduwkanten, tekortkomingen, zwakheden en meer…. Als je je eigen waarde weer ziet, je heel en compleet voelt in jezelf, kiest voor jezelf, kun je desgewenst kiezen voor een ander. Niet om jou te vullen, want jij vult je eigen kop wel. Geen invulling, maar een aanvulling op jouw reeds volle, gevulde leven. Ieder mens moet eerst van zichzelf leren houden, ook al schreeuwt je hart om de liefde van een ander. Water proberen vast te houden in een kop waar gaten inzitten, is ondoenlijk! Je kunt blijven geven, maar het stroomt maar weg in een bodemloze put….. De liefde van een ander mag een bonus zijn, maar niet jouw enige strohalm, je lifeline! Een eigen leven houden naast dat met je partner is dan ook heel belangrijk. Als je al in paniek raakt bij de gedachte dat hij of zij ooit dood zal gaan of er vandoor gaat met een ander, is er nog heel wat werk aan de winkel.

En relatiedynamiek kan ook ontaarden in ware terreur. Zo werd laatst een doula gevraagd naar een zus in de laatste levensfase te gaan. Ze zou er veel baat bij hebben. Al snel na aankomst vroeg de vrouw haar om haar bij te willen staan, ook tijdens het komende stervensproces. Maar de echtgenoot bepaalde anders. Ondanks het verzoek om een één-op-ééngesprek weigerde hij de kamer te verlaten en binnen het uur had hij de doula de kamer uitgewerkt. Hij had hier geen behoefte aan! Nee, maar zij wel. Zij had er zelf om gevraagd. Maar met haar laatste wens had hij kennelijk weinig op. Goed ingeschat dus door haar zussen, maar ook een doula kan sterk verstoorde relatiedynamieken niet oplossen binnen een uur… maar soms lukt het wel om die opening te vinden, zelfs in de laatste levensfase. Als iedereen daartoe bereid is, man of vrouw…. Hoe anders had het kunnen verlopen als dit issue al eerder was aangekaart?

Het is er allemaal, maar de vraag is: mag het er ook allemaal zijn? In het collectief speelt dit vaak, volgens Connor van Orion Spearpoint. Hij heeft over ’the feminine rage’ een post gedaan eerder deze week. Je zou het de collectieve vrouwenwond kunnen noemen. Niet dat ik dat momenteel zelf zo duidelijk ervaar, maar in het verleden heb ik al heel wat oud zeer opgeschoond o.a. met hulp van de pittige Godinnen Hecate, Lilith en Kali.

De dag erna postte hij over het gedeelde wantrouwen in het mannelijk collectief richting vrouwen. Je kunt het de moederwond noemen. Het kan gaan over de connectie met je aardse moeder, maar ook met de aarde op zich: Big Mama, Mother Earth. En natuurlijk zit er gradatie in de mate waarmee iemand er mee worstelt. Als iemand bijvoorbeeld na een vroeggeboorte een tijd in de couveuse heeft gelegen, is er een grotere kans op hechtingsproblematiek. Dat zijn de individuele issues waar mensen tegen aan lopen en mee aan de slag mogen, maar daarnaast zijn er dus die collectieve wonden. Het is zo belangrijk dat daar meer over bekend wordt!

Het helpt mij enorm om het Twinproces groter te zien dan een individuele liefde en vanuit het mannelijk collectief, al is het in de video natuurlijk vooral vanuit het perspectief van Connor. Ik begrijp niet alleen het gedrag van de ander beter, maar ook mezelf, want we dragen allemaal die energie. Ook niet al te veel aandacht geven aan de zichtbare acties, maar vertrouwen op het grotere geheel en het achterliggende proces, helpt me. Twins werken in tandem. En we blijven tegelijkertijd allemaal uniek en autenthiek, dus pak alleen datgene wat hier resoneert en laat de rest los……….

”Het wantrouwen tegenover de vrouwen, wat ooit in de genen is vastgezet. Divine Masculine Initiation – The Dis-Trust in the Feminine van Connor Homan van Orion Spearpoint

N.B. Danielle, die hij noemt, is van Harmonieus Hearts. Ook de moeite waard.