Blog

De puzzelstukjes vallen samen: Connecting the dots!

In 2018 ging ik na een fase waarin ik steeds vaker ook alleen in een vakantiehuisje zat, écht op mezelf wonen na een relatie van ongeveer een halve eeuw. Ik schreef een boek dat vooral een terugblik op mijn leven en mijn relatie van bijna een halve eeuw is. Het huwelijk moest uiteindelijk toch ontbonden moest worden, omdat ‘latten’ niet bracht wat ik er van hoopte. Dat boek kwam uit in november 2018. Ik sprak toen al meer dan 25 jaar op uitvaarten; eerst als vrijwilliger via de Humanistische Uitvaartbegeleiding; daarna als onderdeel van mijn eigen bedrijf “The circle of life”. Ik merkte steeds vaker dat mensen de regie willen houden over hun leven, tot het einde. Dat betekent dat er voor het overlijden (bv. na een slecht-nieuws-gesprek) een gesprek is over de wensen; al werkend komt er vaak meer op tafel en zo ontstond het besef: “dit is een vorm van levenseindecoaching – daar wil ik in mijn laatste werkzame fase wel meer mee”.

Op 17 december 2018 kreeg ik opeens de ingeving om een Levenseindegids te gaan schrijven en daarmee naar buiten te treden middels een vorm van training of scholing; als een soort download van boven kwamen er flarden door. Ik postte dit plan aan het begin van de middag op Facebook. Een paar uur later belde mijn broer, om te vertellen dat hij onze  moeder had gevonden; ze was gevallen, niet meer bij kennis en werd naar het ziekenhuis gebracht. Ze is nooit meer bij geweest; op 26 december overleed ze en op 31 december, de laatste dag van het turbulente 2018, werd ze begraven. Je krijgt het niet verzonnen om een levenseindegids te bedenken op de dag dat je eigen moeder begint aan haar levenseinde. Toch klopt het juist allemaal voor mij en voel ik me geleid.

In 2020 werd ons huwelijk officieel ontbonden. We woonden toen al drie jaar apart van elkaar. Het was de tijd van corona. Iedereen werd meer dan ooit op zichzelf teruggeworpen. Ik ontmoette in die tijd iemand die ik eigenlijk maar korte tijd fysiek in mijn leven heb gehad en dan vooral op 1,5 meter afstand. Maar wat hij in mij teweeg brengt, is met geen pen te beschrijven. Het zet mijn totale wereldbeeld op de kop. Onbedoeld en onbewust. Ik wilde mijn verhaal opnieuw toevertrouwen aan iets en kies voor de laptop in plaats van de pen.  Dat leidde er vanaf 2020 toe dat ik naast trainer en spreker bij uitvaarten vooral schrijver werd. In een soort dagboekvorm probeerde ik weer grip te krijgen op mijn leven en inzicht in de enorme processen waarin ik geduwd werd. Nog niet wetend waar dat toe ging leiden, schreef ik bijna dagelijks en deed ik veel research. Inmiddels zijn we vier jaar en 1500 dagboekachtige bladzijden verder.

Deze ingewikkelde puzzel van een vlinder staat symbool voor mijn processen!

Het werd een kwestie van ‘Connecting the dots’! De puzzelstukjes vielen steeds meer samen. Al een aantal jaren mocht ik met een regelmaat een  RE-training voor Levenseindedoula’s geven. In 2023 voel het kwartje: naast Levenseindedoula’s wilde ik Souldoula’s gaan trainen. Mijn eigen transformatieprocessen blijken niet uniek, maar behoorlijk universeel. Steeds vaker kwam er een wat verwarde of zoekende Tweelingziel of Twin Flame op mijn pad, met een hulpvraag. Ik bedacht eind 2023 een nieuwe richting, maar het Universum liet me fijntjes weten dat ik hier wel erg mijn eigen richting ging bepalen. Stagnatie op zo ongeveer alle levensterreinen. Nagenoeg alles viel ook stil, geen enkele aanmelding meer.  Het werd tijd voor nog diepere contemplatie en me terugtrekken in alle stilte. Maanden heb ik gezeten in mijn huisje aan de IJssel. Met heel veel hoogwater. Ik heb hard gewerkt in 2024, maar nu stroomt en flowt het weer volop!

Wil je iets meer weten van mijn verhaal, dan kun je je binnenkort aanmelden voor de nieuwsbrief. Je krijgt dan een E-book van ruim 50 bladzijden waarin ik nog meer tipjes van de sluier licht.

 

                                                      

 

Inleiding

Ik wil mijn eerste blog hier op de site graag starten met een gedicht van Ida Gerhardt: ‘Psyche’. (Uit: ‘Verzamelde gedichten’)
Psyche                                                                                                           
Het was een dagpauwoog. En ieder zag
de purperen gloed, die op zijn vleugels lag; 
de ogen waar het etherblauw in brandt.
Ten laatste – hij zat rustig op de hand –
bracht hem een jongen weg. Onaangerand,
zei hij, was hij ontweken naar het blauw
Ik las de Phaedo met mijn vijfde klas
en in in de tekst kwam het woord psyche voor:
ik legde, aan ‘t nog kinderlijk gehoor,
uit waarom psyche ‘ziel’ én  ‘vlinder’ was.
Terwijl ik nóg eens de passage las
was er ineens een ritseling en een spoor
van glanzen kwam, van ‘t raam, de ruimte door.
Er zat een grote vlinder voor ‘t glas
Ik heb begrepen dat Ida de laatste regel niet wilde afsluiten met een punt, om de oneindigheid van het blauw te tonen, maar er werd door anderen steeds vaker een punt achter gezet. Ida gaf zich gewonnen. Wat zou jij doen? Hoe sterk sta je voor je principes en je zielsmissie? En waar kun je loslaten en ruimte scheppen?
Loslaten….. een modewoord waar je kriegel van wordt? Een mooi woord voor een volgende blog, op een site voor Levenseindedoula’s, Souldoula’s en diepgaande zielsverwantschap.

Loslaten.

LOSLATEN.
In de wereld van ‘Rouw en Verdriet’, maar ook in de spirituele wereld valt herhaaldelijk het woord ‘loslaten’. Je kunt pas iets loslaten als je het ooit verworven hebt. Niemand vindt het fijn om iets waar hij aan gehecht is en met moeite heeft vergaard of verworven los te laten. Daarom is loslaten vaak gekoppeld aan pijn. Zelfs als dat wat je eigenlijk niet (meer) dient, kan het toch moeilijk zijn om er afstand van te doen.  Soms dwingt het leven je om iemand waar je zielsveel van houdt, los te laten. Op andere momenten is leren loslaten belangrijk om ruimte te scheppen voor geestelijke groei en ontwikkeling. Sommige mensen vinden dat het woord de lading niet dekt. Zij noemen het liever bijvoorbeeld ‘anders vasthouden’, ‘overgave’ of ‘vrijgeven’. Er is in mijn optiek zelden ÉÉN waarheid, dus kies vooral wat voor jou goed voelt in die bepaalde situatie, want ook dat zal meespelen. Het oefenen in loslaten is een levenslang proces, zodat we uiteindelijk ons eigen lichaam en onze dierbaren los kunnen laten als we dood gaan. Leren loslaten is leren omgaan met verlies, pijn en veranderingen. Loslaten is ruimte maken voor nieuwe ontwikkelingen.
Loslaten betreft dus een breed thema; het begint al ver voor de geboorte in vorige levenservaringen of als je daarin niet gelooft zal het voor jou zijn op het moment dat je hier op aarde fysiek geboren wordt uit je moederlijf en de navelstreng doorgeknipt wordt. Leren loslaten herhaalt zich in veel situaties: we moeten onze ouders loslaten, dierbare vrienden, soms een partner, maar ook ons werk, financiële of fysieke zekerheden, oude beperkende overtuigingen en onhebbelijkheden en…..Op zekere leeftijd, zo na je 50e, besef je steeds meer dat je niet langer moet streven naar meer en naar hebben, maar naar ZIJN als mens. De loslaat-lijst is oneindig groot.
Ik plaats hier wat omschrijvingen en als je wilt, mag je je laten uitnodigen en in stilte reflecteren. Wat spreekt je aan? Wat triggert je en waarom? Hoe zit het met jouw transformatieprocessen wat betreft het thema ‘loslaten’?
Voor loslaten is liefde nodig. Loslaten is dus minder leven vanuit angst en meer vanuit liefde. Anders gezegd: Loslaten betekent minder bang zijn en meer liefhebben! In vertrouwen laat ik los……
Loslaten betekent erkennen dat ik niet overal controle over heb, toegeven dat ik soms machteloos ben en dat het resultaat niet altijd in mijn handen ligt.
Loslaten betekent dat dat ik besef dat ik niet niet voor een ander kan doen. En eigenlijk ook niet moet willen doen. Het gaat niet om mij, maar om de ander.
Loslaten betekent niet mezelf in het middelpunt zetten, alles willen bepalen, maar de ander de ruimte geven om zijn eigen weg te zoeken.
Loslaten betekent niet al te verzorgend, beschermend en verzachtend willen zijn, maar een ander toestaan de realiteit onder ogen te zien en daarbij ondersteunend te zijn.
Loslaten betekent niet oordelen, sturen, overheersen, maar proberen de persoon te worden die ik zou kunnen zijn (de beste versie van mezelf) en de ander de ruimte geven mens te zijn in de hoedanigheid die hij of zij verkiest. 
Sterven is de meest ultieme vorm van loslaten. Ons leven bereidt ons stap voor stap voor op dat moment.