Het wordt voor mij steeds duidelijker dat het Twinproces een sterke uitvergroting is van wat in veel ‘gewone’ relaties ook vaak speelt. Ik heb daarover geschreven in mijn eerste boek “Met het hoofd in de wolken en de voeten in de klei” en schrijf over het twinproces in de daarop volgende boeken. Door de intensiteit van de herkenning op zielsniveau, wordt deze connectie vaak als heftig ervaren. Iemand die je ontmoet voelt ogenblikkelijk als ontzettend vertrouwd. Een Twinontmoeting kan net als bv. een Bijna Dood Ervaring of een ander breekpunt een katalysator zijn voor (spirituele) bewustwording, die kan leiden tot diepe innerlijke inzichten, het loslaten van oude patronen en daardoor leiden tot pittige transformatie. Het helpt mij om inkijkjes te krijgen vanuit het mannelijk collectief. In het Twingebeuren zijn het vooral vrouwen, die hun verhaal en ervaringen delen, maar gelukkig komen er steeds meer mannen uit hun holletje, uit de kast. Eentje is bv. Connor Homan (zie video hieronder).

Iedere relatie is natuurlijk weer anders, maar veel mensen herkennen zich ook in bepaalde patronen. Dat er veel herkenning gevonden wordt in mijn ooit uitgegeven eerste boek, dat nu in aangepaste vorm onderdeel is van een grotere boekenserie, bevestigt dat voor mij. Dat heb ik inmiddels al heel vaak als reactie teruggekregen. In een ‘gewone’ relatie slaat de man vaak dicht, geeft het gesprek snel een andere wending, maakt een ongepast grapje of verwijt of hij gaat letterlijk de kamer of het huis uit, als het te dichtbij komt, het gesprek onaangenaam of te pijnlijk wordt. Een kleine woordenwisseling kan zo ontaarden in een pijnlijke strijd, een gevoel van afwijzing, ontkenning. Als alles neutraal blijft, gaat het prima, maar geklaag, irritatie, boosheid, machteloosheid of misschien wel woede, die van heel ver komt (ancient, collectief, voorouderlijk), zelfs niet als deze niet direct persoonlijk gericht is, geeft olie op het vuur dat ontbrand. Daar heeft meneer geen zin in…. Het lijkt alsof hij de wijste is en het conflict uit de weg gaat, maar het is vaak puur vermijding uit angst voor wat er kan komen. Vrijheid en verbondenheid botsen. Maar je hoeft en kunt die delen van jezelf niet te verbergen, weg te stoppen, alleen omdat een ander er niet zo goed mee om kan gaan. Liever authentiek jezelf zijn dan aangepast het leven leiden zoals een ander van je verwacht. Liever terug naar je ware essentie! Maar voor het zover was en de liefde die ik zocht bij een ander, kon vinden in mezelf, moest er nog heel wat gebeuren! Moesten er nog vele lessen worden geleerd. O.a. daarover schrijf ik in mijn boeken.

Een Twin blokkeert nog veel meer en rent vaak heel hard weg, zodra iets uitgesproken of zelfs maar gesuggereerd wordt, zeker aangaande de liefde, die zo duidelijk voelbaar is. Zonder iets te zeggen, uit te leggen of zijn emoties te tonen, zelfs zonder fatsoenlijk afscheid te nemen, terwijl je het samen zo leuk had, verdwijnt hij uit je leven. Hij gaat door met zijn leven alsof het niet gebeurd is. Niet omdat hij niet van je houdt, maar omdat hij geen idee heeft hoe hij om moet gaan met zoveel emoties en omdat houden van, zeker op zo’n diep niveau, betekent dat hij zijn wonden moet aankijken, oude overtuigingen, karma en ook die diepe, collectieve angst voor vrouwen en liefde. En ook daar heeft hij niet zoveel zin in….. Tenminste, dat denken we.

Deze connectie ontmanteld ieder onware en valse overtuiging, zodat uiteindelijk de werkelijke waarheid over kan blijven: dat ook zijn ziel op zoek is naar meer. Hij kiest afstand en die oorverdovende stilte, want dat voelt veilig. Vaak speelt de angst voor afwijzing mee of de angst om je onafhankelijkheid te verliezen. Bindingsangst rn verlatingsangst liggen dicht naast elkaar. Stilte is geen afwezigheid, maar een overlevingstactiek. Jezelf verbergen achter een muurtje of een masker voelt veilig. Ooit geleerd in de kindertijd of in een eerdere relatie, waar veel pijn en afwijzing werd gevoeld. Ironisch genoeg wordt vaak de angst voor verbinding gedreven juist door het diepgaand verlangen ernaar.

De storm in zijn hart is niet zichtbaar en energetisch blijft hij voelbaar. Dat is fijn en verwarrend tegelijkertijd. Dat maakt deze connectie, die we geen relatie noemen, omdat het zo anders en eigenlijk zoveel meer is, zo intens, zo pijnlijk, zo onbegrijpelijk voor anderen. Je zult geregeld goedbedoeld horen: “Laat toch gaan die man. Hij wil je gewoon niet. Dat is nu toch wel duidelijk, na al die tijd? Ga daten! Geen hand vol leuke mannen, maar een land vol……..” Tsja, dat zou kunnen…..

In deze wereld worden jongens getraind, thuis, maar ook op school en andere plekken, om te verbergen wat er in hen omgaat, wat pijn doet, om emoties te onderdrukken en sterk zijn te zien als een pantser, dat hem beschermd. Hij reikt niet uit voor hulp; hij vindt dat hij het zelf moet kunnen. Zijn leven is gericht op controle houden en als hij voelt dat hij grip verliest, is dat doodeng. We lachen altijd als we horen dat een man de weg niet wil vragen, terwijl duidelijk is dat hij is verdwaald, maar dit is een grappige anekdote die aangeeft wat er speelt. Hij wil de touwtjes in handen houden, zeker waar het gaat om zijn eigen leven. Als iemand dan door je maskers heen kijkt, is dat doodeng. Het is hem niet geleerd om te voelen, alleen maar om te fixen. Hij maakt iets voor je, doet iets in ‘jouw’ huishouden, koopt iets voor je of geeft zijn lichaam via sex, liever dan een gesprek over zijn gevoelens. En vrouwen willen nou juist dat laatste zo graag….. En daar gaat het dus zo vaak mis! Zijn gebrek aan woorden komt niet omdat het hem niet raakt; het raakt hem juist teveel. Dus rent hij weg, want blijven betekent breken. En daar is hij nog niet klaar voor. Vaak zijn beiden nog niet klaar! Angst, trots, ego, zelfsabotage, steeds weer in dezelfde rondjes blijven denken en handelen staan vaak nog in de weg. De wereld draait volledig als dat omgezet kan worden naar dankbaarheid, vergeving, acceptatie, vertrouwen, thuiskomen bij jezelf, innerlijke vrede, neutrale energie, etc….. Dat is waar de reis om gaat!

De stilte die jij zo erg vindt, voelt voor hem misschien nog wel meer als een gevangenis. Hij draagt zelf de sleutel van de celdeur, die hij dus ‘gewoon’ kan openen, maar hij breekt in plaats daarvan zijn eigen hart. Je gedachten, gevoelens overtuigingen, de verhalen die jij jezelf vertelt bepalen je vibratie en daarmee je wereld. En wat betekent dat als je jezelf vertelt dat zichtbaar zijn ook gevaarlijk kan zijn? Dat gevoelens pijnlijk zijn?

Stilstaan in stilte is de plek waar hij zijn eigen ziel hoort spreken, jouw naam fluistert, waar jij de spiegel bent die hem voorhoudt wat hij zou kunnen zijn, als hij ophoudt zich te verbergen, terwijl zijn ego hem aanzet om te blijven zitten waar hij al die tijd relatief comfortabel zat en jou ‘gewoon’ vergeet. Zodra hij luistert naar de roep van die ziel, zal alles veranderen en juist dat is angstaanjagend. Too good to be true!!? Am I enough as I am? Het boek slaat hij liever dicht, zoals hij altijd deed. Maar dit keer lukt dat niet zomaar…….

Onder de stilte, onder de weerstand en ontkenning in die man, zit een klein jongetje, met een hart dat zich niet veilig genoeg voelt om open te breken. Het heeft weinig met jou te maken, maar is een innerlijke oorlog tussen hoofd en hart, tussen zijn hart en zijn programmering. Zo is hij opgevoed of anders zijn het wel oude patronen en systemen die meespelen. De ontmoeting triggert van alles. Het kan heftige, sterk wisselende emoties veroorzaken, een plotseling ongecontroleerd schudden van het lijf. Doodeng natuurlijk voor iemand die graag uitstraalt dat hij alles onder controle heeft. De paradox is dat het eindelijk veilig is om te voelen wat zo lang onderdrukt is. Hij hoopt dat jij begrijpt wat hij niet kan zeggen en waarom hij wegloopt als hij teveel werkelijke intimiteit of pijn voelt. Diepe liefde voelt helend, maar tegelijkertijd beangstigend. Zijn innerlijke kind werd geprezen als hij sterk was, maar niet altijd gekoesterd als hij brak. Jongetjes huilen niet, toch? Daardoor leerde hij dat emoties gevaarlijk zijn en je kwetsbaar wordt als je die uit. En de kracht van kwetsbaarheid kent hij niet direct. Die leer je pas kennen door het te ervaren, zoals met veel dingen nu eenmaal zo is.

Als hij zijn andere helft ontmoet, die dwars door hem heenkijkt, komt er iets heel ouds naar boven; iets niet alleen van hemzelf, maar soms zelfs uit voorouderlijke lijnen. Er wordt van hem gevraagd om een dieper inkijkje in zijn ziel te mogen krijgen, maar hij voelde zich nooit safe genoeg om dat te doen. Hij trekt zich terug in zichzelf, hij saboteert daarmee de verbinding; niet omdat hij niet voelt, maar omdat hij te veel voelt en niet weet hoe daar mee om te gaan. Na een moment van intimiteit, kan er zomaar opeens een grote afstand voelbaar zijn. En hij weet vaak niet eens dat hij het doet en al helemaal niet waarom……… Vaak is het iemand die ontzettend zelfverzekerd en krachtig is, zeer gerespecteerd wordt in zijn (werk-) omgeving en zijn mannetje normaal gesproken wel staat. Maar met jou…hoe meer jij je liefde toont, hoe hoger de muur die hij optrekt. Daarom krijgen mensen in Twin Flameprocessen de tip om niet te chasen, maar te detachen. Loslaten in liefde. In vol vertrouwen doorgaan, wetend dat er achter de schermen van alles gebeurt. De ontmoeting plant zaadjes, die het levenslicht mogen gaan zien. Soms geef je elkaar zelfs letterlijk weer het licht, breng je iemand op afstand tot leven. Tot leven van zijn of haar volle potentie. Maar daarvoor moet eerst diep gegaan worden. De beruchte ‘Dark Nights of the Soul’ horen er ook bij….

Mannen hebben geleerd om te dissociëren, te compartimeren, te fragmenteren. Hij heeft geleerd dat mannelijkheid gelijk staat aan stoïcijns gedrag en dat kwetsbaar durven zijn een giga valkuil is. “Als iemand alle kanten van me ziet, word ik waarschijnlijk weer afgewezen, weer verlaten. Dan verlaat ik liever zelf het speelveld!” Tot er iemand op zijn pad komt, die met onvoorwaardelijke liefde, zachtheid, aanwezigheid op afstand, het jongetje in hem uitnodigt om zich niet langer te verstoppen en hem laat voelen dat hij liefde wel degelijk waard is; dan start zijn helingsproces en wordt hij gezien in wie hij werkelijk is en kan zijn hart langzaamaan openen.

Ook hij wil zich gedragen voelen, wil voelen dat hij liefde waard is en verdiend, zonder perfect te hoeven zijn. Dat hij goed genoeg is, dat hij niet teveel is, niet dat er alleen maar van hem gehouden wordt, als hij voldoet aan het één of ander, zoals hem wellicht vroeger is verteld. En hij merkt dat logica, alles willen plannen en leven volgens zijn ego hem niet werkelijk dienen, net zo min als blijven verdringen, vechten en vluchten, maar dat hij werkelijk mag luisteren naar de stem van zijn hart en ziel. Mag vertrouwen op zichzelf.

Het bijzondere is dat het geen individueel verhaal is. Het speelt wereldwijd. We zitten in een afrondende tijd. Kali Yuga, de eindtijd. Niet het eind van de wereld, maar het eind van een donker tijdperk, waar we oude overtuigingen omzetten in iets nieuws. Waarheid en eerlijkheid wordt belangrijker dan manipulatie en machtsspelletjes. We gaan weer luisteren naar ons innerlijk weten, onze innerlijke stem i.p.v. naar het nieuws, dat anderen ons voorschotelen. We gaan elkaar en onszelf anders benaderen. Dat is die nieuwe tijd, ghe New Age en alleen wijzelf kunnen bepalen wanneer die start! Daar is geen datum voor. Die bepaal jezelf. Dat is niet iets buiten jou, maar IN jou. Steeds meer mensen branden op, krijgen een burn out, ervaren een depressie of depressieve gevoelens, overwegen zelfs om uit het leven te stappen. Het leven lijkt een rat race, we ‘moeten’ steeds meer. De druk is enorm opgevoerd, maar mensen zijn geen machines! We zijn mens met alles wat erbij hoort. Emoties, gevoelens, verlangens, een menselijk lichaam met beperkingen etc. Als we dat toch eens gaan begrijpen!!! Als we daar toch eens aan mogen toegeven, naar gaan luisteren en leven. De lat mag lager in plaats van steeds hoger gelegd te worden op alle fronten. Als we de stress die we opdoen in de buitenwereld en op ons werk, niet daar aanpakken maar meenemen naar huis, en inbrengen in onze relatie, zijn de rapen snel gaar! En dat dit momenteel minstens zoveel, zo niet meer, speelt onder vrouwen mag duidelijk zijn. De prijs van het mogen meedraaien in een op mannelijke energie gebaseerd systeem en de eigen -te hoge- lat. Vrouwen dragen zo mogelijk nog meer, trekken nog meer naar zich toe en voelen zich verantwoordelijk van alles en iedereen, als ze niet oppassen. Pleasen vaak meer dan goed voor ze is en raken gefrustreerd en uitgeput als het dan ook nog niet eens gezien of gewaardeerd wordt. Maar we doen het onszelf aan. En het blijft een valkuil, ook voor iemand die al decennia lang als levensmotto heeft: “Geef me de moed, om te veranderen, wat ik kan veranderen. Geef me de sereniteit om te aanvaarden, wat ik niet kan veranderen. Geef me de wijsheid om het onderscheid tussen beiden te zien”.

Ik heb sinds gisteren een gast in mijn tuinhuis. Hij ging weg in de middag en ik begreep dat hij in de avond terug zou komen. Ik ging na wat Volle Maanrituelen laat naar bed. Hij was er nog niet. Normaal sluit ik alles af. Nu liet ik de lamp bij de achterdeur branden, in de schuur en bij het gastenverblijf. Vanochtend ontdekte dat hij er niet was. “Zou er wat gebeurd zijn? Weten andere mensen wel dat zijn spullen hier staan? Had hij niet even kunnen melden dat hij niet kwam? Dat vind ik wel zo fijn en dan had ik niet alle lampen laten branden….” Onmiddellijk schoot ik in de moederrol bij een volwassen vent, die ik niet eens ken! Hij heeft me niet gevraagd om de lampen aan te laten en vindt het ook heus wel met een zaklampje op zijn telefoon! Ik moest hard lachen in mijn eentje, toen ik al snel de hardnekkige mechanismes door kon prikken. Dit is wat er ogenschijnlijk goedbedoeld, maar vaak terecht betuttelend gevoeld, gebeurd in de man–vrouw dynamiek. Hij is mijn kind niet. En zelfs als hij wel mijn kind of mijn partner was, hij is allang volwassen!!! En mag doen en laten wat hij wil. Dat is autonoom leven…. Je kunt niets bepalen voor een ander. My gosh, het blijven triggerpunten op mijn pad. Never ending? Maar ik ben blij dat ik het nu eerder doorzie en mezelf er op aan kan spreken.

Connor leert ons dat vrouwen mogen leren om de man niet constant af te rekenen en aan te spreken op zijn gedrag en vermeende tekortkomingen. Hij is geen verbeterproject. We mogen stoppen met onszelf vertellen dat hij het niet kan en wil ‘handelen’. Liefde is geen test, maar een frequentie, een gedeelde vibratie, een bijzondere trilling. Liefde is ook een werkwoord en vraagt aandacht en onderhoud. Liefde vraagt geen perfectie, maar aanwezigheid. Dat vertrouwen in zichzelf zal hij zelf moeten overwinnen. Dat inzicht dat hij goed genoeg is, heel en compleet, zal hij zelf moeten krijgen en dat kan soms openbreken via een opmerking, een liedje of een ander signaal. Wat voor liefde geldt, geldt ook voor die felbegeerde union. Die kan alleen tot standkomen als je beiden stopt met wegrennen, niet zozeer van een ander, maar van jezelf. Pas als beide zielen zijn thuisgekomen bij zichzelf, kunnen ze thuiskomen bij elkaar. En als beiden in contact komen.met hun ziel en hun zielsmissies en daar naar gaan leven, kunnen er hele mooie dingen ontstaan. Niet alleen voor henzelf, maar voor een groter doel. Ze mogen uiteindelijk trots zijn op wat ze samen, maar ieder op eigen wijze, bereiken, tijdens die reis apart van elkaar. Dat was niet gelukt zonder de broodnodige maar soms confronterende separatietijd! Separatie is geen stagnatie, maar de initiatie en preparatie op iets groots. Het is geen eind, maar een nieuw begin. Net als Kali Yuga….

We kunnen een ander niet redden of beschermen, maar wel open blijven staan in onze waarheid, in pure liefde, zonder manipulatie. Door niet langer te chasen, te bedelen om zijn aandacht, maar in je eigen kracht te gaan staan en jezelf tot prioriteit te maken, doe je meer dan genoeg en wordt je wellicht de spiegel in het leven van anderen. Leven in overgave, als daad van moed, in overvloed, in vertrouwen in de ander, het proces en vooral jezelf! Door dit alles groeien ze beiden op een ongelofelijke manier. Je eigenwaarde verkrijg je niet door te doen, maar door je te herinneren wie je werkelijk bent. Het is het waard!

Ook veel vrouwen voelen vaak dat ze iets niet waard zijn. Dat ze hun liefde moeten verdienen. Ook zij dragen een verborgen klein mensje in zich. Je onwaardig voelen, kan zich uiten in terugtrekkend gedrag, in stilte en afstand, maar ook in een ongekend felle boosheid, in woede, of beschuldigingen. Daar waar de mannelijke energie op de vlucht gaat, kan de vrouwelijke energie dat beter uiten. We hebben het allemaal.in ons, maar vaak zie je dat mannen rennen, zeker waar vrouwen in hun ogen de emoties de vrije loop laten. Wegwezen…… want er is een diep wantrouwen naar dat vrouwelijk gedrag dat aangewakkerd wordt! Hoe anders zou het kunnen gaan als partners hun armen zouden openen en gewoon zouden kunnen zeggen: “Raas maar even, lief! Huil maar even….Ik ben er voor je! En ik blijf, wat er ook gaande is in jou!” Dat is holding space! Dat is onvoorwaardelijke liefde! Die kan pas beginnen als we beginnen met het omarmen van onszelf, zoals we werkelijk zijn: imperfect, met alle schaduwkanten, tekortkomingen, zwakheden en meer…. Als je je eigen waarde weer ziet, je heel en compleet voelt in jezelf, kiest voor jezelf, kun je desgewenst kiezen voor een ander. Niet om jou te vullen, want jij vult je eigen kop wel. Geen invulling, maar een aanvulling op jouw reeds volle, gevulde leven.

Het is er dus allemaal, maar de vraag is: mag het er ook allemaal zijn? In het collectief speelt dit vaak, volgens Connor van Orion Spearpoint. Hij heeft over ’the feminine rage’ een post gedaan eerder deze week. Niet dat ik dat momenteel zelf zo duidelijk ervaar, maar in het verleden heb ik heel wat oud zeer opgeschoond o.a. met hulp van de pittige Godinnen Hecate, Lilith en Kali.

De dag erna postte hij deze over het gedeelde wantrouwen in het mannelijk collectief richting vrouwen. Je kunt het de moederwond noemen. Het kan gaan over de connectie met je aardse moeder, maar ook met de aarde op zich: Big Mama, Mother Earth. En natuurlijk zit er gradatie in de mate waarmee iemand er mee worstelt. Als iemand bijvoorbeeld na een vroeggeboorte een tijd in de couveuse heeft gelegen, is er een grotere kans op hechtingsproblematiek. Dat zijn de individuele issues waar mensen tegen aan lopen en mee aan de slag mogen, maar daarnaast zijn er dus die collectieve wonden. Het is zo belangrijk dat daar meer over bekend wordt!

Het helpt mij enorm om het Twinproces groter te zien dan een individuele liefde en vanuit het mannelijk collectief, al is het in de video natuurlijk vooral vanuit het perspectief van Connor. Ik begrijp niet alleen het gedrag van de ander beter, maar ook mezelf, want we dragen allemaal die energie. Ook niet al te veel aandacht geven aan de zichtbare acties, maar vertrouwen op het grotere geheel en het achterliggende proces, helpt me. Twins werken in tandem. En we blijven tegelijkertijd allemaal uniek en autenthiek, dus pak alleen datgene wat hier resoneert en laat de rest los……….

”Het wantrouwen tegenover de vrouwen, wat ooit in de genen is vastgezet. Divine Masculine Initiation – The Dis-Trust in the Feminine

N.B. Danielle, die hij noemt, is van Harmonieus Hearts. Ook de moeite waard.